موارد قانونی در تجارت الکترونیکی(۲)
نام شرکت و نام دامنه :یکی از مشکلات رایج در فضای سایبر سو استفاده از نام اشخاص و یا علامت های تجاری آنها است.تعریف و مجازات مربوط به این جرم که بیشتر برای اشخاص و شرکت های مشهور بوجود می آید در مواد ٦٦ و ٧٦ قانون تجارت الکترونیک ایران مصوب ١٣٨٢ مجلس شورای اسلامی آمده است.لازم به ذکر است که کارآیی این قانون در خصوص دامنه های اینترنتی منحصر به دامنه های کشوری .ir است و سایر دامنه ها از قبیا .net و .com و غیره تابع قوانین ایالتی ایالات متحده آمریکا می باشند.همین امر به یکی از مناقشات اصلی اجلاس جهانی جامعه اطلاعاتی که قرار است امسال در تونس برگزار شود تبدیل شده است.متن کامل دو ماده فوق به نقل از قانون تجارت الکترونیک ایران به شرح زیر است:
ماده ٦٦: به منظور حمایت از حقوق مصرف کنندگان و تشویق رقابت های مشروع در بستر مبادلات الکترونیکی استفاده از علائم تجاری بصورت نام دامنه و یا هر نوع نمایش برخط علائم تجاری که موجب فریب یا مشتبه شدن طرف به اصالت کالا و خدمات شود ممنوع و متخلف به مجازات مقرر در این قانون خواهد رسید.
ماده ٧٦: متخلفان از ماده ٦٦ این قانون به یک تا سه سال حبس و جزای نقدی از بیست میلیون ریال تا یکصد میلیون ریال محکوم خواهند شد.
٤.انتساب داده پیام:
این هفته به بررسی قوانین مربوط به انتساب داده پیام (Data Message) به ارسال کننده آن (اصل ساز) خواهیم پرداخت:
ماده ١٨:در موارد زیر داده پیام منسوب به اصل ساز است:
الف - اگر توسط اصل ساز و یا به وسیله شخصی ارسال شده باشد که از جانب اصل ساز مجاز به این کار بوده است.
ب – اگر به وسیله سیستم اطلاعاتی برنامه ریزی شده یا تصدی خودکار از جانب اصل ساز ارسال شود.
ماده ١٩:داده پیامی که مطابق یکی از شروط زیر ارسال می شود ، مخاطب حق دارد آن را ارسال شده محسوب کرده و مطابق چنین فرضی (ارسال شده) عمل نماید:
الف – قبلا به وسیله اصل ساز روشی معرفی و یا توافق شده باشد که معلوم کند آیا داده پیام همان است که اصل ساز ارسال کرده است.
ب – داده پیام دریافت شده توسط مخاطب از اقدامات شخصی ناشی شده که رابطه اش با اصل ساز ، یا نمایندگان وی باعث شده تا شخص مذکور به روش مورد استفاده اصل ساز دسترسی یافته و داده پیام را به مثابه پیام خود بشناسد.
ماده ٢٠ : ماده ١٩ این قانون شامل مواردی نیست که داده پیام از اصل ساز صادر نشده و یا به طور اشتباه ارسال شده است.
ماده ٢١ : هر داده پیام یک داده پیام مجزا و مستقل محسوب می گردد.مگر آنکه معلوم باشد که آن داده پیام نسخه مجددی از داده پیام اولیه است.
